لزوم محافظت اسکلت ساختمان و سازه با عایق ضد حریق سازه فولادی در برابر حریق به عنوان مهمترین قسمت محافظت غیر عامل، باید مدنظر طراحان و محاسبان سازه قرار گیرد. اجرای سازه های فلزی از مهمترین و کاربردی ترین روش های محافظت سازه در رشته مهندسی حریق به شمار می آید. در این روش بیشتر ستونها و تیرهای اصلی سازه جهت محافظت قاب های سازه ای در مقابل حریق توسط پوشش ضد حریق سازه فولادی پوشش داده می شوند. دیوارها، سقف و کف سایر موارد مقاوم سازی غیرعامل در مقابل حریق می باشند که در موارد و کاربریهای خاص، عایق سازی میشوند. فولادهای سازهای، نقطه حرارت خمش یا به اصطلاح خمیدگی تقریبا ۵۰۰ درجه سانتیگراد دارند و نیمی از مقاومت خود را در دمای ۵۰۰ درجه از دست میدهند(بدون پوشش )، بنابراین سازه فولادی بدون پوشش در برابر حریق بسیار آسیبپذیر بوده و نیازمندمقاوم سازیدر مقابل حریق با استفاده از پوشش سازه فولادی میباشند .
پوششهای ضد حریق معدنی دارای گرانولهای منبسط شده همچون ورمیکولیت و پرلیت به همراه چسبانندههای هیدرولیک مثل گچ هستند. این پوششها را میتوان در سطوح داخلی و خارجی ساختمانها و سازههای فلزی اعمال نمود. قابلیت حفاظت سازه را در برابر حریق تا ۳ و حتی ۴ ساعت و پایداری تا دمای ۱۰۰۰ درجه سانتیگراد را حفظ نمود.
این پوششها معمولاً دارای چهار نوع ترکیب هستند. یک ترکیب پلی هیدرولیک به منظور تولید کربن، یک عامل آب زدایی، عامل اسفنجی کننده یا تولید گاز و یک رزین که چسباننده رنگ است. این پوششها با ضخامت حداکثر ۶ میلمتر اجرا میشوند. این مواد هنگامی که در معرض حرارت قرار میگیرند سازه را تا ۲ ساعت در برابر حریق حفاظت مینمایند. به علت وقوع یک سری واکنشهای شیمیایی، گازهای خنک کنندهای آزاد نموده و با حرارت مقابله مینماید. و در ضمن یک لایه عایق زغالی تولید میکنند که این ضخامت تا چند برابر مقدار اولیه پوشش میشود. از این پوششها به منظور حفاظت از سازهای فلزی و سطوح داخلی ساختمان یا نمایان استفاده میشود
این مواد فضای کمی اشغال میکنند. از مقاومت بالایی برخوردار هستند و امکان زیبا را به اجرا میدهند. جنس این مواد از کلسیم سیلیکات بوده و در مقابل رطوبت مقاوم هستند.
بسته به شرایط کار میتوان لایه رویی پوششهای ضد حریق سازه های فلزی را با مواد دیگری به منظور محافظت یا زیبایی پوشاند. از جمله :
به طور کلی، از نظر مکانیسم عملکرد سه نوع اصلی پوشش ضد حریق سازه فولادی در برابر آتش را در بر میگیردکه میتوان آنها را اینگونه نام برد: مواد عایق، جاذب انرژی و پف کننده. بسیاری از مواد رایج در حقیقت به نوعی با مکانیسم ترکیبی از انواع اول و دوم عمل مینمایند و حاوی مقادیری از هر دو گروه مواد عایق و جاذب انرژی می باشند. بیشترین مصرف مواد عایق که دارای خواص حرارتی عالی می باشند مربوط به مواد معدنی و سنگدانه منبسط شده مانند پرلیت و ورمیکولیت است. این مواد میتوانند دارای چسبانندههای سیمانی یا گچی باشند. همچنین وجود مقادیر مختلف از سایر مواد و افزودنیها ضرورت دارد، در غیر این صورت عملکرد و اجرای پوشش ضد حریق سازه های فلزی نمیتواند به نحوه مناسب صورت گیرد.